Samaria

Gisteren stapten we om half tien in de auto, op weg richting Beth-El. De plek waar Jacob droomde over de ladder en waar God hem het land Israël beloofde. Om bij Beth-El te komen, moesten we weer de grens met het Palestijnse gebied over. Dit keer reden we ook door typisch Palestijnse dorpjes en langs Israëlische nederzettingen. Het is bizar om te zien hoeveel rommel er langs de kant van de wegen ligt. Wij voelen ons al schuldig als we een plastic boterhamzakje per ongeluk weg laten waaien. Hier liggen compleet ontmantelde autowrakken, bankstellen, jerrycans en van àlles en nog wat aan de rand van de weg. Ook viel het me op dat op veel kruispunten en langs wegen Israëlische soldaten staan. Soms nog hele jonge meiden. Velen staan "schietklaar" met hun mitrailleur op wacht. Ook staan er rondom de bushokjes grote betonnen blokkades. Waar het op het oog lijkt of de Israëlisch en Palestijnen rustig samenleven, is de praktijk echt wel anders. Gelukkig voelen wij ons echt veilig omdat we met Uri op pad zijn, die precies weet waar we heen moeten, waar we kunnen stoppen en in de gaten houdt of alle auto's bij blijven.

We kwamen dus als eerste bij Beth-El. Het is zeer waarschijnlijk dat dit ook echt de plek is geweest omdat er verschillende dingen bij elkaar te vinden zijn en die combinatie maakt het zeer aannemelijk dat dit de plek was waar Jacob uitrustte van zijn vlucht voor Ezau. Natuurlijk is de eikenboom en ijzeren ladder die erin is vastgemaakt, niet authentiek ;) Op de plek waar Jacob heeft gerust, staat ook een gebouwtje. De ene helft van het gebouwtje is "christelijk", waarschijnlijk door de kruisvaarders gebouwd, de andere helft is "moslim", door de islamieten aangebouwd. Dit geeft maar eens duidelijk aan dat deze plek voor zowel Joden als Moslims als Christenen een belangrijke plek is. Deze plek is trouwens alleen te bereiken via een Israëlische nederzetting. Een dorp met een groot hek eromheen wat bewaakt wordt door Israëlische soldaten. In de nederzetting is alles netjes aangelegd, mooi beplant en veel wordt goed bijgehouden. Buiten de nederzetting zie je amper begroeiing en veel meer "zooi". Een bijzonder verschil.

Na Beth-El zijn we doorgereden naar een uitzichtpunt boven op een berg. Vanaf dat punt konden we Nazareth, Samaria en ook de Jordaanvallei zien. Dan wordt opeens duidelijk wat in de tijd van de Bijbel de veilige en de gevaarlijke route richting Jeruzalem was. Op de berg kwamen we ook een klasje met kinderen tegen. Allemaal joodse meisjes met nette kleren aan. Leuk om te zien hoe de kinderen doen en reageren. Dan zie je dat dit overal ter wereld in de basis hetzelfde is.

Na dit uitzichtpunt hebben we lekker gegeten bij een restaurantje waar we ook uitleg kregen over de wijn die er ook gemaakt werd. Het is voor de joden heel belangrijk om juist in het Palestijnse gebied wijn te maken. Omdat er in de Bijbel over specifiek dit stuk (Samaria) een profetie staat dat dit land van de Joden zal zijn. Eigenlijk zie je dat dit overal in Israël: de strijd tussen de Palestijnen en de Israëlisch en dan vooral over het land. Van wie is het land eigenlijk? Daar kunnen we allemaal onze mening over hebben maar feit is dat deze strijd voor veel ellende en verdriet zorgt.

Als laatste hebben we een Samaritaanse hogepriester ontmoet. Ik had verwacht dat we een gesprek konden voeren over hoe hij zijn geloof ziet en echt over de inhoud. Niets is minder waar. Het leek meer op een soort van cabaret show. Als eerste riep hij de vrouwen van de groep op om bij hen te komen wonen en om met jonge Samaritanen te komen trouwen. Ze hebben blijkbaar een mega vrouwen tekort want ik begreep dat er al vrouwen uit Rusland en China daadwerkelijk over zijn gekomen om te trouwen. We hebben er natuurlijk hard om gelachen maar ik geloof dat die beste man het eigenlijk best meende! Hierna vertelde de priester wel dingen over zijn geloof maar dit ging vooral over hoe goed en fantastisch en geweldig de Samaritanen zijn en over ongestelde vrouwen. Die hoeven namelijk een week niks te doen. En dat is natuurlijk fantastisch en echt een reden om te emigreren en met een volstrekt vreeemde (in de dubbele zin van het woord) Samaritaan te trouwen. Not! Haha! Maargoed, ik heb braaf geluisterd en netjes foto's gemaakt maar in werkelijkheid voel het een beetje tegen. Achja, dit hebben we weer meegemaakt en op deze vakantie noem ik het een bucketlist-dingetje. Check!

Op de terugweg zijn we gestopt bij een hambugerrestaurant (niet de mac) waar we echt heerlijke hamburgers hebben gegeten. Vers brood, goed vlees, frisse groenten en een lekker frietje erbij. Niet echt gezond, maar wel lekker! Hierna hebben we met elkaar de flessen wijn verschalkt die Gerrit 's middags bij de wijngaard gekocht heeft. Dat was een leuk einde van een mooie dag!